Ze beweren wel eens dat blijven praten de basis vormt van een goed huwelijk.

Als dat zo is, dan gaat alles prima hier!

Zo vraagt Lief altijd naar mijn voorkeuren:

Hij : Wie vind je knapper? Ronaldo, Huntelaar of Stekelenburg?
Ik  : Ze zijn toch alledrie niet echt Moeders Mooiste?

Hij : Neehee, niet Rinaldo, die apekop. RO-naldo. Christiano Ronaldo, weet je wel.

Ik  : Oh, dan natuurlijk Ronaldo.

Hij : Dan heb je geluk! Want om tien uur kun je twee keer drie kwartier naar hem kijken!

Ik  :   -_-

Of laatst, in de auto. Praten over De Toekomst:

Ik  : Weet je, Lief… Mocht ik later vergeetachtig worden of dement zijn…

Hij : Hmmm….

Ik  : … dan moet je me maar naar een verzorgingstehuis brengen. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Ik wil jou niet tot last zijn.

Hij : …

Ik  : Echt, hoor. Misschien lijkt dat heel cru, maar ik kan me zo maar voorstellen dat het anders geen doen is. Dat moet je me dan maar beloven.

Hij : …

Ik  : En echt, je hoeft je daar niet schuldig over te voelen, ik wil je niet tot last zijn.

Hij :             *Stopt de auto en keert in een ruk om*

Ik  : HEE! Waar ga jij heen?!?!

Hij : Jou naar een verzorgingstehuis brengen! Want dit zei je vijf seconden geleden ook al!

En maar al te vaak, wil ik alles delen met Lief:

Ik   : Hè, bah! Wat stinkt het hier!

Hij  : schouderophalend Ik ruik niets.

Ik   : Ja, echt hoor! Daar! In die hoek.

Hij  : …

Ik   : Het ruikt naar *snif* iets weeïgs. *snif snif* Zurigs!

Hij  : Ik ruik niets…

Ik   : Echt niet? *snif* Het *snif* ruikt heel sterk.

Hij  : Nee, ik ruik echt niets.

Ik   : Dáár, in die hoek! Ga daar eens heen! Het stinkt echt hard!

Hij  : Ik ga écht niet stankluchtjes zitten snuiven!

Ik   : Maar toch stinkt het hier. *snif*