Auteursarchief: k.

Het jaar van de billenman

Geplaatst in grut & kroost, je hebt van die dagen door

Hoewel ik geen praktiserende Chinees ben, zijn sommige gebruiken best handig.
Zo begon gister Chinees Nieuwjaar – de beste wensen, allemaal!
De mist in gegaan met je goede voornemens?
Zeg gewoon dat je een ánder nieuw jaar bedoelde.
Heel logisch.
Tegenwoordig volgt iedereen een alternatief dieet, waarom niet een andere kalender?
Voel je je vooral niet schuldig dat je na vier weekjes 2017 alweer op de bank hangt in plaats van in de sportschool: het nieuwe jaar was gewoon nog niet begonnen.

Nu had ik zelf weinig voornemens, behalve dat ik 26 boeken wilde lezen dit jaar en meer bewegen.
Gelukkig loop ik daarmee niet achter, maar juist vóór volgens de Chinese jaartelling *ahum*.
Alleen heeft de Watermeloen mijn e-reader op de grond gesmeten.
En dat is een probleem.
Een halve e-reader met zeven barsten in het scherm is nog daar aan toe, maar dat smíjten van Watermeloen.
Daar moeten we het eventjes over hebben.
Want helaas heeft hij meer barbaarse neigingen die gecultiveerd moeten worden, naast dat smijten.
Wat dat betreft zou ‘kind opvoeden’ eigenlijk een beter voornemen zijn.

Zo heeft Watermeloen het geduld van een popcorn en is hij liever moe dan lui.
Geen idee van wie hij het heeft, maar als ik niet beter zou weten zou ik zeggen: niet mijn kind.

Nog meer aanwijzingen?
Watermeloen is ontzettend eigenwijs en kan al achteruit inparkeren met zijn bolderkar.
Bovendien is het een jongen van weinig woorden.
De meloen bedient zich met ‘die!’ en ‘DIE!’ en dat was het wel zo’n beetje.

Je kunt veel over mij zeggen, maar stil ben ik zeker niet.
Maar Watermeloen is een typisch gevalletje stille watermeloenen diepe gronden.

Eén moment lette ik niet op of Puk riep vol afschuw uit: “Mama! Hij heeft de billencrème te pakken!”
Meneer vond een krukje, schoof het voor de commode, en heeft zichzelf opgetrokken om bij de sudocrème te komen.

Bij de pot billencrème komen was één.
Zijn echte doel was zichzelf helemaal ondersmeren.
Lekker, joh!
In zijn haren, op zijn snoet, aan zijn oren.
Overal had Watermeloen sudocrème zitten.
Behalve op zijn billen.

Even twijfelde ik of ik mijn telefoon moest pakken.
Een paar delicate foto’s zijn immers goud waard bij latere onderhandelingen.
Maar voor ik iets kon doen, rende de billenmans op me af en zaten we met zijn allen onder de witte, plakkerige billencrème.

Opvoeden.
Ik ga dat maar weer eens oppakken in het nieuwe jaar.
Volgens de Joodse kalender.

Uit de kast!

Geplaatst in kwangie denkt moeilijk, kwangie denkt vooruit door

Ik zit altijd boordevol ideeën.
Aan inspiratie geen gebrek.
Ook met de motivatie zit het wel snor.
Alleen…
Soms, héél soms, vind ik slapen zo fijn.
En iedereen weet dat als de kans zich voordoet, je alles moet laten vallen om die paar minuutjes te pakken.
Even de ogen dicht en snurken, een luxe die weinig mensen zich kunnen veroorloven.

En zo blijven al die briljante ideeën liggen op de plank in een kast achter een deur met zevenhonderd sloten voor de komende vijftien jaar. Kan vast geen kwaad.

Ik heb lang nagedacht of ik ze uit de kast wilde laten komen, maar waarom niet?
Het is 1 januari, tijd voor een lijstje van net-niet-haalbare ambities die gisteravond nog een goed idee leken, maar na een beetje nachtrust als lijk in de kast blijven liggen:

1. “Great leaders read”
Het schijnt dat de gemiddelde Amerikaan één boek per jaar leest en daarbij niet verder komt dan het eerste hoofdstuk.
Geen idee waar ik dat heb gelezen en ook niet of de cijfers kloppen, maar gelukkig ben ik geen gemiddelde Amerikaan.

Lezen is voor mij als leider van de boevenbende namelijk essentieel.
Hoe kunnen Puk en Watermeloen immers hun streken uithalen als moeders als een havik elke beweging registreert?
Voor hun ontwikkeling is het alleen maar goed dat ik met de neus in de boeken zit, zodat zij vrijuit kunnen slopen en plunderen.

Afgelopen jaar las ik er 19.
Maar ja, 19… Dat is het nét niet.
Het is iets meer dan een boek per maand, net minder dan een boek per twee weken.
Dus leek het me logischer om 365 boeken te gaan lezen dit jaar.
Lekker overzichtelijk.
Alleen, dat slapen hè?
Onverenigbaar met het lezen.
De ambitie maar bijstellen naar de 100? 52? 26?
Toch maar een nachtje over slapen.

2. Vaker schrijven, vaker posten.
Nu schrijf ik al elke dag, dus vaker schrijven is niet helemaal haalbaar, maar zolang ik niets post, schrijf ik voor de buitenwereld niet.
Misschien kan ik het eeuwige stemmetje dat niets goed genoeg vindt eens temmen door juist vaker te posten.
Elke week op een vast moment iets het internet opslingeren.
Laten we zeggen elke woensdagochtend 9.00 uur.
Of juist ’s avonds op vrijdag, als er niets op tv is.
Maar dan moet ik wel elke week iets hebben wat zo het www op kan.
En minstens 26 (of 52?) stukken vooruit schrijven en – horror! – misschien inleveren op kwaliteit.
En iedereen is juist gewend aan mijn hoge standaarden *kuch*
Toch maar een nachtje over slapen.

3. Meer bewegen.
Het staat er echt.
Klinkt als een briljant plan.
Stoppen we toch maar weer even terug in de kast.

4. Een systeem bedenken voor het huishouden.
HAHAHA!
Grapje.
Geen goed plan.

En zo, beste mensen, blijft de kast voorlopig gewoon dicht.
Geen goede voornemens.
Geen actieplannen.
Geen to-do of bucketlijsten.

Gewoon blijven lachen en vooral verder dromen want dan weet ik zeker dat ik slaap!

Iedereen een liefdevol, gezond en licht 2017 gewenst!
Dat al jullie voornemens wél mogen slagen!

Sinterklaas en zijn tradities

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt door

Sinterklaas en ik hebben wat oud zeer.
Niet alleen sloeg de Goedheiligman ons huisje steevast over, het enige wat ik ooit van hem heb gekregen was een handgeschreven brief of ik alsjeblieft met het licht uit wilde slapen.
Daar heb ik overigens nooit gehoor aan gegeven, aangezien ik die clown van It enger vond dan een tripje naar Spanje.
Hoe het ook zij – voor mij geen jeugdsentimenten rondom 5 december.

Hoe anders is dit voor Lief, die zich ontpopt tot een one-man-Sinterklaascommissie.
Zo hebben we nu steevast wortels in de koelkast liggen, is er een pepernotentaart gebakken en maakt Lief zich oprecht zorgen of er wel genoeg inpakpapier is voor alle kadootjes voor de Puk en Watermeloen.
Even serieus.
Mijn immer nuchtere koele kikker heeft inpakpapier-stress!
Alsof P&W niet in drie seconden alles aan flarden hebben gescheurd.

Enfin.
Het is maar goed dat Lief weet hoe alles hoort, want ik zou er een potje van maken.
Want wat zijn er veel ongeschreven regels en tradities!
Zo dacht ik dat je maar één keer je schoen zette.
Namelijk op Pakjesavond.
Maar dat is niet zo.
Je zet je schoen eerder.
Hoeveel eerder, dat zei Lief er niet bij.
In ieder geval na augustus of zo, maar vóór 5 december.

Toch is het niet de bedoeling dat je elke avond een schoen zet.
Daar zitten weer restricties op.
Dat hele schoen-zet-systeem werkt namelijk niet als een adventkalender.
Dus ookal heb je 30 paar schoenen, je mag NIET elke avond je schoen zetten.
Hoe vaak dan wel, dat kon Lief me niet vertellen.
Maar hij was onverbiddelijk.
“Dat hoort niet.”

Je schoen zet je tussen augustus en 5 december, niet één keer en ook niet dertig keer, maar op Pakjesavond zet je hem zeker niet.
Op 5 december (of een andere dag die beter uitkomt) komen de kadootjes namelijk niet door de schoorsteen, maar via een jutezak.
Logisch, toch?

Gelukkig zit het er bijna op.
Want wat zijn dit verwarrende tijden!

Nog meer onzin

Geplaatst in Kwangie dicht, Word Art door

Omdat er nog niet genoeg onzin op het internet zwerft, schrijf ik ook op Instagram.
Hartstikke fout natuurlijk, want Instagram is bedoeld voor mooie pláátjes.
Toch heb ik zelf de grootste lol daar – en mijn vader zegt dat het belangrijk is dat je gelukkig bent.
Dus bij deze.

Voor alle mensen die geen Instagram hebben (of mij niet willen volgen) is hier je extra dosis onzin, gratis en voor nop.

Enne… graag gedaan! *kuch*

ps. de namen ‘kwangie’, ‘kwangie.nl’ én ‘kwangie.com’ waren al in gebruik, dus als je me zoekt… Je kunt me vinden onder misskwangie, leek me logisch, aangezien ik niet in het onderwijs zit!

Waar je als een berg tegenop ziet, kun je maar beter achter de rug hebben. Waar wacht je nog op? Ga ‘m beklimmen!

Een schrijfproces bestaat uit: schrijven, schrappen, scheuren en strepen (en eigenlijk ook een beetje schreeuwen en schamen, maar dat hoeft niet iedereen te weten)

Het hoeft niet altijd even poëtisch te zijn.

Deze hoort bij de reünie waar ik onlangs was

Laat los en pak aan die toekomst! Het ligt voor het oprapen!

September, wat was je goed voor ons. Dank je!

Sta eens stil bij wat je (niet) doet.

Hoe weet je anders dat het gras groener is?

Als je toch bezig bent, ga deze schrijver volgen op Instagram! (zoek op Jetanvers en je krijgt geen spijt)

Toch grappig dat je van ‘erge vent’ het toepasselijke v e r g e t e n kunt maken

Schrijf je eigen uitkomst

Stil staan is geen optie!

Voor alle gym-kneusjes out there, het komt goed! Beloofd!

De 100e post op Instagram was een zware bevalling – zonder ruggeprik. Maar! Je krijgt er wel veel voor terug!


De reünie

Geplaatst in je hebt van die dagen, kwangie denkt terug door

Gisteren was de reünie van mijn middelbare school.
Mijn eerste gedachte was alwéér?
Maar de vorige keer dat we met zijn allen terugkeerden naar de plaats delict school was alweer tien jaar geleden.
Tien jaar!

Met kriebels in de buik fietste ik naar school.
De dikke (b)rugtas had plaatsgemaakt voor twee kinderzitjes.
En ik hoopte vurig dat ik niet in mijn eentje in de kantine hoefde te zitten.

Gelukkig zag ik al gauw een bekend gezicht.
Mijn oud-lerares klassieke talen liep voorbij en ik klampte me aan haar vast.
Ze zag er precies zo uit als in mijn herinneringen: een vriendelijke dame met een open blik.

“Hoi!” zei ik.
“Hoi!” zei ze, “je moet me even helpen.”
Dat kon ik wel begrijpen, er liepen zoveel Chinezen rond destijds misschien wel twee of zo!
“Ik ben het!”
“Oh! Ja! Nu zie ik het!”
In plaats van dat ze me roemde om – ik noem maar wat – mijn genialiteit in de Latijnse teksten, zei ze: “Je bent dikker geworden!”
Was het niet veni, vidi, partum-kilo non vici? 

Enigszins gedesillusioneerd liep ik verder door het gebouw dat ooit mijn tweede thuis was.
De school leek een stuk kleiner nu ik zelf zoveel dikker groter ben.
Met een clubje jaargenoten wandelde ik naar de klas.
Maar het lokaal zat al vol.
Stampensvol.
Vlak daarvoor had ik een briljante les levensbeschouwing gehad, dus nu hoefde ik niet meer zo nodig naar binnen.
En je krijgt vast geen overhoring.
We gingen maar weer weg.

Uiteindelijk belandden we in de kantine en zat ik – gelukkig! – niet alleen.
We praatten wat over vroeger.
Vertelden waar we tegenwoordig druk mee zijn.
Haalden herinneringen op van het kaliber had-die-leraar-nou-iets-met-een-leerling-of-was-hij-dat-niet.
Het was erg gezellig totdat iemand doodleuk vertelde dat het alweer 23 jaar geleden was dat we in de brugklas zaten.

Toen moest ik me echt bedwingen om niet mijn geld terug te vragen.
Sinds wanneer moet je 20 euro betalen om dik én oud genoemd te worden?
Ik denk dat Puk dat al voor een koekje doet.
En sinds wanneer zeggen we elkaar alleen nog maar the truth, the whole truth and nothing but the truth?

Gelukkig kwam Lucky Fonz III (google hem maar) bij ons aan tafel zitten.
Hij vertelde dat hij bij de vorige reünie, tien jaar geleden, tegen iedereen had gezegd dat hij zanger was.
Ookal was hij toen nog niet zo ver, het hielp hem om te geloven in zijn muziek.
En in zichzelf, als muzikant.
Als een omslagpunt.

Tien jaar later leeft hij van zijn liedjes, staat op Pinkpop en geeft ie een gastoptreden bij de reünie van zijn oude middelbare school.
Vooral dat laatste is indrukwekkend.
Hij zag er gelukkig uit.

“En wat doe jij?” vroeg hij aan me.
Ik dacht er even over na.
Was ik al te dik en te oud om mezelf te worden?
Het was niet echt gelogen.
Hoogstens een beetje eufemistisch.

“Ik? Ik ben schrijver.”
en anders sla ik de volgende reünie wel over!