Ik nam het me echt voor.
Ik zou niet zo’n moeder worden.
Zo’n trots monster dat haar hele Facebook timeline vult met foto’s van de dotjes.
Hier eet ze een appel.
Hier eet ze een peer.
Hier eet ze een banaan.
Met haar neus.
Ha ha!
Of.
Kijk eens hier!
Applaus graag!
Want mijn zoon kan draaien/zitten/kruipen/lachen als een boer met kiespijn.
Okee, toegegeven.
Als ik héél objectief en eerlijk en rechtuit ben, dan moet ik toch wel zeggen dat mijn kinderen best goed gelukt zijn.
En als ik Oma mag geloven, zijn ze echt heel knap.
En Oma’s liegen niet.
Maar toch.
Je hebt gewoon een categorie moeders waar je niet bij wilt horen.
Van die nare proud moms die iets te vol zijn van hun kinderen.
Wiens Pietje, Klaasje, Marietje al beter kan tekenen dan Van Gogh.
“Want ik had óók naar de kunstacademie gekund, maar ik koos toch voor een studie.”
Zoiets.
Die moeders zijn net zo vervelend als de fit moms met een Instagram account vol selfies.
In kekke outfits.
Mét strakke buik.
En zonder wallen.
Al wil ik best tot die categorie horen.
Gelukkig kan ik mijn narcistische neigingen prima verbergen.
En als ik weer eens een keer denk dat mijn kinderen de mooiste en de slimste zijn, dan is daar Zus nog.
Mijn lieve grote Zus is namelijk hét toppunt van Hollandse nuchterheid.
Met een Aziatisch tintje.
Dat weer wel.
Zo stuurde ik Zus een appje met een prachtige foto van Watermeloen.
Het was hem net gelukt om te gaan zitten en hij keek reuzeguitig naar de camera.
Dit behoeft geen bijschrift.
Het is óverduidelijk dat er een Olympisch wonder in Watermeloen schuilt.
Zeven maanden oud en nu al zelf zitten!
En snoezig in de camera kijken alsof het geen moeite kost.
Dat is toch wel heel, heel, héél bijzonder.
Gelukkig kreeg ik bijval van Zus.
“Ahhhh… Schatje!” appte ze.
Een scherpe analyse, al zeg ik het zelf.
En de lovende woorden stopten niet.
“Wat is er met zijn haar gebeurd?!”
Gevolgd door het gouden advies:
“Mannen onder en boven een bepaalde leeftijd niet van boven fotograferen.”
Met drie janksmiley’s op de koop toe.
Zo!
Boem!
Met beide benen terug op de grond.
Neergesabeld door mijn eigen zus.
Die selfie met de platte buik laat ik vandaag ook maar achterwege 😉
kwangie.com 
Ah ja vreselijk! Ik probeer ook met man en macht dat trotse monster in mij te bedwingen 😀
LikeGeliked door 1 persoon
Daar zouden we meer erkenning voor mogen krijgen, hè? 😉
LikeLike
O ja, zo’n “slaapplek “in z’n haar, logisch natuurlijk als dat koppie alleen maar op z’n lakentje ligt te draaien. Gewoon keihard trots blijven, mét plek, want door die pientere oogjes kijkt er toch helemaal niémand naar die kale plek! Ik ben zó blij dat ik ondertussen oud genoeg ben op gewoon apetrots op de “achterkleintjes” te zijn, en er glipt dus zo af en toe wel een foto of filmpje door op m’n logjes;-)
LikeLike
Het is zo gek dat voor mijn zus het zei, ik oprecht niet om die roze bril heen kon kijken. Ik vond dat Watermeloen opmerkelijk géén kale plekken had, haha! Pas toen mijn zus me er op wees begon ik het te zien. Een beetje 🙂
LikeLike
Eh….. het is je toch wel opgevallen dat hij geen tanden heeft hé! ook zo’n klein baby onvolkomenheidje 😉
LikeLike
niks mis met proud and fit mums, zeg ik. en zodra ik die platte buik weer heb, slinger ik die selfie gewoon ook nog ’t internet op!
LikeLike
Als ik een platte buik had gehad, zou ik hem ook nonchalant en goed belicht op internet tentoonstellen.
Maar ja, helaas… Het licht in Nijmegen valt nooit zo gunstig 😉
LikeLike
Niks mis met trots zijn.
LikeLike
Met trots zijn niet. Maar met opscheppen wel 😊 en ik merk toch dat er op een gekke manier telkens met een roze filter naar mijn kroost kijk!
LikeLike
Dit is een waarschuwing: trotse moeder zijn, groeit verder met de jaren! Ik houd de identiteit van mijn dochter angstvallig geheim op fb en mijn blog. Al ben ik heel nieuwsgierig naar jouw kindjes (-:
LikeLike
Ik heb ook plechtig beloofd hun privacy te bewaken, maar och och och… Het zijn soms net kunstwerkjes, dat kan ik je vast verklappen 😉
LikeLike
*schater* Heerlijk, zo’n zus!
LikeLike