Wat hebben Einstein en ik gemeen? behalve de brains?
Dat mijn huis eruit ziet als zijn kapsel.
Op het eerste oog is het best een gezellig boeltje.
Zo’n huis waarin gelééfd wordt.
En waar je niet bang hoeft te zijn als je koekje kruimelt.
Maar zoals niet iedere simpele ziel E=mc2 begrijpt, zullen de meeste mensen de structuur van mijn huis niet begrijpen.
En het is zo simpel.
Echt.
Het zit zo.
Er is geen structuur.
Hoe ik dat voor elkaar krijg?
Met discipline.
Heel veel discipline.
Ik ruim namelijk nooit op.
En Puk ook niet.
En Watermeloen ook niet.
Waar andere mensen onrustig worden van rommel, kan ik me goed afsluiten voor alle bende.
Behalve als er bezoek komt.
Dan haal ik diep adem en raap ik al het speelgoed van de grond.
Kastdeurtje open, kastdeurtje dicht.
*Tadaa!*
Opgeruimd!
De enige uitdaging is dat er een soort van limiet zit aan hoeveel je in een kast kunt proppen.
En natuurlijk Puk die op zoek gaat naar haar speeltjes.
En tussen het speelgoed vind je overal kleding.
Dat is echt handig, hoor!
Heb je het koud?
Hier!
Trek dit maar even aan.
Geknoeid?
Er ligt vast nog wel ergens een shirt.
Sokken, pyjama’s, broeken…
Halve kledingkasten liggen door het huis.
Puk loopt namelijk het liefst op blote voeten.
En soms beslist ze spontaan dat ze wel zonder broek door het leven kan.
En geef haar eens ongelijk.
Als het buiten vriest dat het kraakt, herinneren de blote melkflessen je aan betere tijden.
Ikzelf ben nogal warmbloedig.
Behalve wanneer ik het koud heb.
Dan trek ik even iets aan.
Of uit.
Of aan.
Of uit.
Tel daarbij op Watermeloen, die het leuk vindt om mijn zwarte kleren van witte melksporen te voorzien en je begrijpt de kledingslinger door het huis.
En zo is het hier eigenlijk altijd rommelig.
Ik ben een sloddervos en Puk is een geboren rommelkont.
En Watermeloen is net zo erg.
Die is áltijd zijn speentje kwijt.
En daarom krijgen we hulp.
Een echte hulp!
Ze komt zo kennismaken.
Ik hoop alleen dat ze geen kasten opentrekt.
En zoals Einstein al zei: “Als een rommelig bureau staat voor een rommelige geest, waar staat een leeg bureau dan voor?”
We zijn niet rommelig, we zijn gewoon geniaal gezellig!
kwangie.com 
Volgens mij zou ik me reuze thuis voelen bij jou in huis.
Het énige verschil dat er is ……..
dat ik geen puk en watermeloen in huis heb en dat helpt réuze .
Daarom hier géén volgepropte kastjes, temeer omdat áls ik dan een “ruimerige aanval” krijg ik ineens weer wél systematisch blijk te kunnen werken!
Maar eh…. moet je niet eerst ff ruimen voor de hulp haar intrede doet;-)
LikeLike
Ik zou dat ook wel willen. Wij hadden een poets toen we allebei fulltime werkten. Toen we allebei minder gingen werden omdat oudste geboren werd vond manlief dat we best zelf konden poetsen. Hij heeft gelijk, maar pfffft, wat heb ik er een hekel aan.
Ben jaloers dus!
LikeLike
Ooh, heb ik ook gedaan vorig jaar via zo’n online te boeken schoonmaker. Op zich was ik tevreden, maar vond t zo akward om thuis te zitten (weliswaar werken/studeren), terwijl iemand anders schoonmaakt. En de sleutel aan een wildvreemde geven is ook weer zoiets. En de verhalen die de mensen vertelden waren ook niet even vrolijk. Kortom, ik ben er mee gestopt. Ik wil eigenlijk iemand die je de sleutel kan geven. Dan kom je thuis in een schoon huis. Maar ja, waar vind je zo iemand?? Hoe doe jij dat? 🙂
LikeLike
Je koopt vrijheid als je een goede (en leuke) hulp hebt! Een hele goede zet !
Bij ons is ze lekker bezig als ik (in een andere ruimte) aan het werk ben en we drinken samen koffie. Ze zingt ook altijd heel hard vals mee met de radio. Daarom heb ik wel eens oordopjes in -voor de concentratie- maar beter die dingen dan haar te laten stoppen met zingen.
LikeLike
Ik wil ook! #hulp 😀
LikeLike
ik wil ook. en niet eens hulp, ik gewoon dat iemand anders de bende opruimt hahaha want ik maak de bende niet, dat doen de mannen hier, maar ja, ik moet het opruimen. en ons huisje aan de rand van de duinen is echt te klein om iemand voor in te huren, maar pfff.. ik wil ook.
LikeLike