De kop is eraf!
De eerste week zit er weer op.
En geen van mijn doemscenario’s is uitgekomen.

Zo herkende ik Watermeloen nog na een dag werken.
Want zeg nou zelf, alle babies lijken op elkaar.
Gelukkig waren er maar vijf babies op de opvang toen ik Watermeloen ging halen.
Vier daarvan waren meisjes.
En zo wist ik: dat is de Mol Watermeloen!

Wat gebeurde nog meer niet?
Ik ben niet één dag op de bank in slaap gevallen.
In mijn hoofd zag ik het voor me.
Uitgeput thuiskomen, tas in de hoek, schoentjes uit en dan *plof* op de bank.
Heerlijk!
Even… ogen… dicht.
Tot de telefoon gaat.
Laat maar gaan, denk ik dan.
Arme Puk.
Arme Watermeloen.
Wachtend op hun moeder.
Die hen is vergeten op te halen.

Wat werk-rampscenario’s betreft kwam ook weinig uit.
Zo raakte ik niet verdwaald.
Ik hoefde dus niet te zwerven door de gevaarlijke straten van Nijmegen.
Uitgehongerd en verwilderd.
Sterker nog, ik kon het kantoor in één keer vinden.
En als klap op de vuurpijl hoefde ik niemand te vragen waar de ‘aan’-knop van de computer was gebleven.

Ik hoefde trouwens ook niet te huilen.
Kurkdroog hield ik het.
De doos met tissues die ik van een collega heb gekregen als welkomstkadootje stopte ik opportunistisch in de la.
Weliswaar binnen handbereik (je moet het lot niet tarten), maar niet meer op schoot. Zoals het eerste half jaar bij Puk.

Okee, vooruit.
Eén moment had ik misschien wel een ienimini kleine inzinking toen ik zestienmiljoen keer dezelfde mail had gelezen en nóg geen flauw idee had wat er nou stond.
Toen ging de la wel even open om wat zout water weg te deppen.
Maar dat moet je maar even door de vingers zien.

Wat mij betreft ben ik back in business.
Helemaal on the roll.
En nog meer one-liners die in het Engels beter klinken dan in het Nederlands.

Maar nu eerst: Weekend!