Vroeger leek het me altijd leuk om beroemd te zijn.
Niet voor het geld (toen ik 10 was, droomde ik er nog niet van om stinkend rijk te worden), maar voor de interviews.
De hele dag praten over mezelf, dat leek me nou echt fantastisch.

Tegenwoordig hoef ik niet meer zo nodig beroemd te zijn.
En geinterviewd worden, lijkt me al helemáál vreselijk.
Ik zou continu een grappig, slim en diepzinnig antwoord willen geven, zodat de lezer een totaal verkeerd beeld van me krijgt. Want iemand die saaie antwoorden geeft, die is gewoon… saai. En dat ben ik niet. Hoop ik.

Nu is het nog nooit in mijn leven voorgekomen dat iemand mij wilde interviewen.
Hoe dat kan, is mij ook een raadsel.
Maar ik vermoed dat mijn gebrek aan geld, looks en/of celebrity status daar wel een beetje aan bijdraagt.

Vandaar dat ik alle tijd heb om na te denken over wat ik zou willen antwoorden als iemand me ooit iets vraagt.
Dat is ook best leuk, hoor!
En helemaal niet zielig.

Voor dat allereerste interview – wat slechts een kwestie van tijd is, ik voel het aan mijn vruchtwater – heb ik hier wat vragen op papier gezet.
Vul jij het vast in?

1. Wat is je slechtste eigenschap waar je stiekem trots op bent?
2. Wat vinden mensen apart aan je? (apart als in de zin van “Goh! Wat uhm… apárt!”)
3. Met wie zou je een dagje willen ruilen en wat zou je dan gaan doen?
4. Nooit meer chocola of nooit meer chips (als deze twee dingen je sowieso niet bekoren:
nooit meer lachen of nooit meer seks).
5. Wat is het verschil tussen een cupcake en een muffin?