Als nep-Chinees maak ik regelmatig dankbaar gebruik van de andere nep-Chinees.

Toch kan het eten niet op tegen de authentieke gerechten uit de keukens waar geen fusion heeft plaatsgevonden. Waar je heerlijk dim sum kunt eten, zonder dat er een klodder satésaus overheen is gegoten.

In Utrecht bijvoorbeeld.

Midden in het centrum.

Daar kun je naar hartelust echt Chinees eten.

Over het eten niets dan lof.

Werkelijk hemels.

Daar hoef ik geen logje aan te wijden.

Het gaat om de ober, aldaar.

En dan heb ik het niet eens over de bediening, nee, het gaat om één specifieke ober.

Met een nogal specifieke gebruiksaanwijzing voorkeur voor efficient werken.

Zo reserveerde Gijs onlangs een tafel voor acht man.

En Gijs, dat klinkt niet bepaald als een Wong, Lee of Cheng.

Nee, dat is gewoon een oerhollandse naam.

En bij oerhollandse namen wordt de tafel op zijn oerhollands gedekt: met een vork, een mes en een lepel. No chopsticks for the none-Chinese!

Op de vraag of wij alsnog een setje stokjes erbij konden krijgen, was het antwoord:

“U had er niet om gevraagd.”

En daarmee was de kous af.

Niet gevraagd bij de reservering dus no chopsticks!

Consequent als hij is, hebben we van hem geen stokjes meer gekregen.

En de grap is, dat dezelfde ober met gebruiksaanwijzing ons bij een vorige gelegenheid al eens stokjes had geweigerd. Want wij hadden plaatsgenomen en er niet naar gevraagd. Dus had hij het eetgerei al neergelegd en moesten we met een vork in onze noodles prikken.

Maar het eten was gelukkig wel paradijselijk.

Daar hoef ik geen logje aan te besteden.

Mocht u echter ooit in hartje Utrecht geen vorkje willen prikken in uw echt Chinees eten, wees dan zo snugger en vraag naar de stokjes vòòrdat de ober het bestek neerlegt.