Een speentje is essentieel in de nacht.
Het biedt instant troost als een reep Tony’s Chocoloney om vier uur ’s middags of op elk willekeurig andere moment van de dag.

Zo’n speen is echt van levensbelang.
Daarom hebben we er ook zoveel van.
Een groene, vier blauwe, twee witte…
En dat is echt geen overbodige luxe.

Voor iets dat zo’n cruciale rol speelt in de nacht, verdwijnen ze toch wel erg gemakkelijk.
Zelfs als je ze op een vaste plek neerlegt.
Ook als je eens in de zoveel tijd een lading nieuwe koopt.

Elke nacht ben ik dus op zoek naar zo’n speen.
Je zou verwachten dat het uit zijn mondje is gevallen en ergens aan het hoofdeinde in bed zou moeten liggen.
Dat klopt ook.
In zo’n 45% van de gevallen.

Het speentje kan ook uit bed zijn gelanceerd (35% van de tijd) of Watermeloen ligt zelf bovenop zijn speen (15%) – dan is dat tevens de reden dat hij huilt. Wat een prins op de erwt, he?
In de overige 5% van de gevallen is de speen simpelweg verdwenen.
Compleet van de radar.

Het is net een Bermuda driehoek daar bij Watermeloen op de kamer.
Zet er een spannend muziekje onder en je hebt de nieuwste Netflix hitserie te pakken over een zwart gat dat elke nacht fopspenen absorbeert.

Daarom liggen er steevast meerdere speentjes in zijn bed.
Dan kun je snel handelen en de klaagzang van Watermeloen afkappen voor hij zijn falsetto stem opzet.

Toch zijn er genoeg nachten waarop ik binnensmonds vloekend op mijn knieën over de vloer maai op zoek naar een speen en gelukkig hebben we sinds kort hulp want wat bij zo’n zoektocht naar boven komt is een hoop stof met een klein speentje eraan.
Het ergste zijn de nachten dat je echt geen speen kunt vinden en de trap af moet om in de woonkamer onder de bank te moeten zoeken.
Tegen de tijd dat díe speen ontsmet en van alle haren ontdaan is, ligt Watermeloen allang te snurken en zijn je voeten zo koud dat je nooit meer warm wordt.

Daarom was ik zo blij met de tip van mijn collega.
Je hebt tegenwoordig namelijk lichtgevende spenen!
Jazeker.
Glow in the dark fopspenen.
Meer back to the future dan dit wordt het niet!
Mij leek het ideaal.
Nooit meer door het stof!
Want als het eenmaal donker is…
Wham!
Dan gloeit ie dus op.
Heel handig!

En vannacht was het zover.
Watermeloen begon aan het tweede refrein van “All by myself” en nam geen genoegen met een aai over zijn bol.
Ik wierp me op mijn handen en voeten en warempel.

Daar was een klein bolletje licht.
Gloeiend in het donker.
Pure magie.
Er verscheen een lach op mijn gezicht.
Daar is ie dan!
my precious

Met twee handen en de grootste voorzichtigheid, raapte ik de speen op.
Starend naar het licht en kon ik niet stoppen met grijnzen.
Wat een uitvinding!
Hoe heb ik ooit zonder gekund?
Als een gekke Gollem tuurde ik naar de lichtgevende speen toen ik ineens besefte dat Watermeloen nog stééds aan het huilen was.

Voorzichtig bracht ik de speen naar zijn mond.
En toen.
Was de Watermeloen.
Helemaal.
Stil.

Hij keek gefascineerd naar het licht dat onder zijn neus vandaan kwam.
Watermeloen bleef er maar naar staren.
Hij keek er behoorlijk scheel van.
En hoe langer hij er naar keek, hoe bozer hij werd!
Uiteraard wilde juist deze speen niet uit zijn mond vallen!
Dus mepte hij er op los, terwijl hij boos en scheel naar het licht gaapte.

Uiteindelijk heb ik de speen maar uit zijn mond getrokken en vernietigd weggegooid.
Voorlopig moet Watermeloen het maar weer doen met een aai over de bol en een hap stof bij de speen
Zo deden onze oma’s het immers ook.